*Δεν συστήνω σε καμία περίπτωση να παίξετε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια ή να καλέσετε με οποιονδήποτε τρόπο αυτά τα πνεύματα. x.x * 1. Το νούμερο της Sadako2. Το κόκκινο κραγιόνι Αυτή είναι μία ιστοριούλα ενός ζευγαριού που αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι που όμως αποδείχτηκε πως ερχόταν με ένα άλυτο μυστήριο. Ένα ζευγάρι, μόλις είχε γυρίσει από το μήνα του μέλιτος, αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι. Στην αρχή, φαινόταν πως είχε ό,τι θα μπορούσαν να είχαν ζητήσει, η τιμή του ήταν χαμηλή, η γειτονιά ήταν καλή, ήταν κοντά στην πόλη και μόλις λίγα λεπτά από ένα εμπορικό. Μία μέρα ο σύζυγος περπατούσε στον διάδρομο όταν εντόπισε ένα κόκκινο κραγιόνι στο πάτωμα, που ήταν περίεργο, γιατί το ζευγάρι δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Έτσι υπέθεσε πως το ξέχασαν οι προηγούμενοι κάτοχοι και το πέταξε στα σκουπίδια. Την επόμενη μέρα όταν γύρισε από την δουλειά βρήκε πάλι ένα κόκκινο κραγιόνι στο ίδιο σημείο, οπότε και αποφάσισε να ρωτήσει την γυναίκα του μήπως ξέρει τίποτα. Τότε ήταν που σκέφτηκε ότι ο διάδρομος ήταν αρκετά μικρός. Χτύπησε τον έναν του τοίχο με το χέρι του και προς έκπληξή του ανακάλυψε πως υπήρχε κάτι από πίσω. Άκουσε έναν ήχο σαν να ήταν κούφιο. Παρόλο που η γυναίκα του ήταν ενάντια σε αυτό, ο άντρας ξεκίνησε να σκίζει την ταπετσαρία του τοίχου. Πίσω της βρήκε μία συρόμενη πόρτα. Έμοιαζε με είσοδο σε κάποια ντουλάπα ή, ίσως, ένα μικρό δωμάτιο. Ήταν όμως κλειστή, με πολλά καρφιά να την σφραγίζουν. Τότε πήρε τα εργαλεία του και ένα ένα άρχισε να βγάζει τα καρφιά. Αφού έβγαλε και το τελευταίο, άνοιξε αργά αργά την πόρτα, που αποκάλυψε ένα μικρό δωμάτιο, που πάνω στους λευκούς του τοίχους είχε γραμμένες λέξεις με κόκκινο κραγιόνι. Ανάμεσα στις λέξεις μπορούσε να διακρίνει ξανά και ξανά: "Μαμά λυπάμαι, άφησέ με να βγω.." Βαθμολογία: ( •_•) ( •_•) 3. Η έπαυλη Himuro Ή έπαυλη Himikyru, αποτελεί θρύλο που έχει να κάνει με ένα σπίτι στοιχειωμένο, όπου δολοφονήθηκε μία ολόκληρη οικογένεια πριν από πολλά χρόνια. Λέγεται πως βρίσκεται σε μία βραχώδη περιοχή έξω από το Τόκιο, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί η ακριβής τοποθεσία της πραγματικής. Έγινε γνωστό, άλλωστε, μόνο εφόσον συνέβη εκεί η χειρότερη μαζική δολοφονία στην ιστορία της Ιαπωνίας. Δηλαδή το παιχνίδι Fatal Frame, είναι βασισμένο σε μία αληθινή ιστορία. Η οικογένεια Χιμούρο εκτελούσε τελετές της αρχαίας θρησκείας Shinto, παρόλο που θεωρούνταν παράνομη εδώ και πολλά χρόνια στην Ιαπωνία. Μία από αυτές τις τελετές λεγόταν "η τελετή του στραγγαλισμού" και περιελάμβανε τη θυσία ενός κοριτσιού μικρού σε ηλικία, έτσι ώστε να προστατευτεί η οικογένεια Χιμούρο από τη δύναμη του Κάρμα να τιμωρεί. Πίστευαν πως η ενέργεια αυτή θα αναδυόταν από μία πύλη στην αυλή του αρχοντικού. Η τελετή αυτή θα έπρεπε να εκτελείται μία φορά στα πενήντα χρόνια για τον σκοπό αυτό, και να κρατήσει την οικογένεια από το να καταστραφεί. Διάλεγαν λοιπόν ένα νεαρό κορίτσι από την οικογένεια και την μεγάλωναν στα κρυφά. Την αποκαλούσαν "η παρθένα του ναού του σχοινιού". Το κορίτσι ήταν αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Αν η οικογένεια δεν την είχε απομονωμένη, η τελετή δεν θα λειτουργούσε. Όταν έφτασε η ώρα για να πραγματοποιηθεί η θυσία, έπαιρναν την κοπέλα σε έναν ναό στην αυλή και την έδεναν με σχοινί στον λαιμό, τα χέρια και τα πόδια της. Μετά από αυτό, πέντε βόδια τραβούσαν τα σχοινιά προς διαφορετικές κατευθύνσεις, κομματιάζοντας έτσι, το σώμα της. Τα τώρα ματωμένα σχοινιά, τοποθετούνταν πάνω σε μία πύλη στην αυλή και, ουσιαστικά, την την σφράγιζαν. Αν γινόταν σωστά, τότε το "κακό" Κάρμα δεν έβλαπτε την οικογένεια για άλλο μισό αιώνα, όταν επαναλαμβανόταν η τελετή. Η παράδοση αυτή περνούσε από γενιά σε γενιά. Όμως, κατά την τελευταία τέλεση της τελετής του στραγγαλισμού, η παρθένα που θα θυσιαζόταν για την οικογένειά της ερωτεύτηκε έναν νεαρό που είδε από τα παράθυρα της έπαυλης. Αυτό αποτέλεσε καταστροφικό γεγονός, γιατί υποτίθεται πως έπρεπε να διατηρηθεί αγνή και ελεύθερη από οποιαδήποτε επιρροή του "ανθρώπινου" κόσμου. Το αίμα της και η ψυχή της μολύνθηκαν, και έτσι η επόμενη θυσία απέτυχε παταγωδώς γιατί δεν ήταν πια αγνή. Μόλις η κεφαλή του σπιτιού, ο πατέρας έμαθε για τα αισθήματα που έκρυβε η νεαρή τον κατέκλυσαν αρνητικά συναισθήματα, τρελάθηκε, γιατί αυτός ήταν που θεωρούνταν υπεύθυνος για την σωστή εκτέλεση της θυσίας. Φοβούμενος πως θα ερχόταν καταστροφή ξέσπασε. Με ένα κατάνα έτρεξε μέσα στην έπαυλη και θανάτωσε όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Πίστευε πως, με το να τους σκοτώσει, τους έσωζε από βέβαιο χαμό. Όταν πλέον είχαν πεθάνει όλοι, έπεσε στην λεπίδα του ξίφους του και αυτοκτόνησε. Οι ντόπιοι στο γειτονικό χωριό δεν είπαν την ιστορία της έπαυλης Χιμούρα για αρκετές δεκαετίες. Από τότε έχουν γίνει αρκετές αναφορές περίεργων γεγονότων στην περιοχή. Ματωμένα δακτυλικά αποτυπώματα και μεγάλοι κόκκινοι λεκέδες μπορούν να βρεθούν παντού μέσα στους τοίχους, ενώ μυστηριώδεις φιγούρες, φαντάσματα, έχουν παρατηρηθεί να κυκλοφορούν κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Σύμφωνα με τον θρύλο, αυτά είναι τα φαντάσματα των μελών της οικογένειας, τα οποία θα επιχειρήσουν να επαναλάβουν την τελετή με όποιον είναι αρκετά θαρραλέος ή ανόητος για να μπει μέσα στο εγκαταλελειμμένο κτίριο. Άνθρωποι που εισέρχονται στο σπίτι βρίσκονται νεκροί, με σημάδια από σκοινί στα χέρια και τα πόδια τους που δείχνουν πως είχαν δεθεί σφιχτά και είχαν τραβηχτεί. Άλλοι έχουν βρεθεί κομματιασμένοι σε ένα υπόγειο δίκτυο από τούνελ κάτω από την έπαυλη. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος έφτιαξε αυτά τα τούνελ ή για ποιο λόγο, αλλά υπάρχουν κάποιες υποθέσεις πως έπαιζαν κάποιο ρόλο στην τελετή του στραγγαλισμού. Εκτός από αυτά, ένα από τα παράθυρα του αρχοντικού έχει τραβήξει αρκετή προσοχή. Λέγεται πως αν βγάλεις φωτογραφία αυτό το παράθυρο, αφού την εμφανίσεις θα εμφανιστεί εκεί μία κοπέλα που φοράει κιμονό και κοιτάει έξω. Αυτή η ιστορία έχει προκαλέσει τρόμο στους κατοίκους της Ιαπωνίας και τους έχει οδηγήσει στο να πιστεύουν πως όσοι κυκλοφορούν κοντά στην περιοχή εκείνη θα γίνεται καταραμένος. 7 θάνατοι ανθρώπων παραμένουν ανεξήγητοι μέχρι και σήμερα. Ο μύθος της έπαυλης Χιμούρο έγινε διάσημος στη δύση όταν κυκλοφόρησε το ιαπωνικό παιχνίδι Fatal Frame που βγήκε και στα Αγγλικά. Ιστορίες φαντασμάτων για το στοιχειωμένο σπίτι έγιναν πολύ δημοφιλείς. Αν ο μύθος αυτός είναι αληθής, τότε η έπαυλη Χιμούρο είναι σίγουρα ένα από τα πιο στοιχειωμένα σπίτια στην Ιαπωνία. Βαθμολογία: ( •_•) ( •_•) ( •_•) 4. Futakuchi-onna Μπορεί να έχετε δει μία πολύ παρόμοια φιγούρα σε μία ταινία αμερικανικής παραγωγής "Miss Peregrine's home for peculiar children" (Μις Πέρεγκριν: Σπίτι για ασυνήθιστα παιδιά). Στην Ιαπωνία είναι γνωστή όχι ως Claire Densmore, αλλά σαν τη γυναίκα με τα δύο στόματα, την Futakuchi-onna. Η γυναίκα αυτή αποτελεί τερατώδη μορφή, αφού έχει πολύ μικρό στόμα, ενώ στο πίσω μέρος του κεφαλιού της έχει ένα άλλο, μεγαλύτερο, με κοφτερά δόντια, κρυμμένο μέσα στα μακριά της μαλλιά. Το κρανίο της εκεί χωρίζεται, και αποκαλύπτει ένα μεγάλο στόμα με χείλια, γλώσσα και δόντια. Παρόλο που φαίνεται σαν να μην τρώει, το "πίσω" της στόμα έχει μεγάλη πείνα και καταναλώνει μεγάλες ποσότητες φαγητού. Λέγεται πως το μεγάλο αυτό στόμα αποτελεί το δικό του "άτομο", αφού μιλάει στη γυναίκα και ψιθυριστά της λέει μοχθηρά πράγματα ή ακόμα και απειλές, ούτως ώστε να εξασφαλίσει μία ποσότητα φαγητού. Μέχρι να πάρει αυτό που θέλει, ταλαιπωρεί απίστευτα τη γυναίκα αφού της προκαλεί δυνατό πόνο και κάνει δυσάρεστους ήχους, ακόμα και στριγκλιές. Όχι μόνο αυτό, το στόμα έχει την δυνατότητα να κουνάει τα μαλλιά της με τρόπο που να του επιτρέπει να τα χρησιμοποιεί σαν χέρια (ή πλοκάμια) και να μπορεί έτσι να τρώει το φαγητό του. Υπάρχουν δύο θεωρίες σχετικά με την προέλευση της γυναίκας αυτής. Στην πρώτη ιστορία, υπήρχε ένας άντρας πολύ τσιγκούνης, που δεν ήθελε να παντρευτεί γιατί πίστευε πως η διατροφή μίας γυναίκας θα του κόστιζε ακριβά, και δεν ήθελε να αποχωριστεί τα πλούτη του. Γνώρισε, τότε, μία κοπέλα που δεν έτρωγε καθόλου, και αμέσως την ζήτησε σε γάμο. Το ζευγάρι ζούσε μαζί ευτυχισμένο, όταν ο άντρας άρχισε να παρατηρεί μία σταθερή μείωση της προμήθειάς του σε ρύζι. Μία μέρα λοιπόν, προσποιήθηκε πως πάει στη δουλειά, ενώ πραγματικά γύρισε πίσω για να δει τι συνέβαινε. Όταν όμως είδε τη γυναίκα του, δεν μπόρεσε παρά να νιώσει έκπληξη, και παράλληλα, φόβο. Το κρανίο της άνοιξε και τα μαλλιά της, σαν πλοκάμια, έβαλαν μέσα του μία μεγάλη ποσότητα ρυζιού. Όταν η γυναίκα αντιλήφθηκε πως ο άντρας της την παρακολουθούσε, προσπάθησε να τον πνίξει με τα μαλλιά της αλλά κατάφερε να της ξεφύγει. Του πήρε καιρό μέχρι να βρει το κουράγιο να γυρίσει πίσω από το δάσος όπου κρυβόταν, μόνο και μόνο για να βρει ένα σπίτι άδειο από προμήθειες και την γυναίκα του εξαφανισμένη. Δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Στην άλλη ιστορία, έχει πεθάνει η σύζυγος ενός άντρα, αφήνοντάς τον μόνο του να προσέχει την κόρη τους. Ο άντρας ξαναπαντρεύτηκε, αλλά η νέα του γυναίκα ήταν ένας πολύ κακός και εκδικητικός άνθρωπος. Μαζί της έκανε άλλη μία κόρη. Παρ' όλα αυτά, το ζευγάρι ήταν πολύ φτωχό, κι έτσι δεν είχαν αρκετά χρήματα για να ζήσουν. Τότε η γυναίκα αυτή αποφάσισε να δίνει φαγητό στην δική της κόρη, ενώ η άλλη λιμοκτονούσε. Μετά από λίγο καιρό ήταν που η κόρη του πέθανε από την πείνα. Όχι πολύ καιρό αργότερα, ο άντρας ήταν έξω και έκοβε ξύλα για τη φωτιά, όταν καταλάθως χτύπησε με το τσεκούρι του όχι τον κορμό ενός δέντρου, αλλά το πίσω μέρος του κεφαλιού της γυναίκας του. Μετά από τέτοιο χτύπημα, την μεγάλη αιμορραγία της, περίμενε ότι θα πέθαινε, αλλά αντί γι' αυτό η πληγή της δεν έκλεισε ποτέ, αλλά σχημάτισε ένα γιγαντιαίο στόμα, με δόντια, χείλια, και γλώσσα. Ένιωθε μεγάλο πόνο, και ο μόνος τρόπος να τον απαλύνει ήταν με το να ταΐζει το παραμορφωμένο στόμα όλο και περισσότερο φαγητό, έτσι ώστε να το διατηρεί ικανοποιημένο. Μετά από κάποιον καιρό, το στόμα άρχισε να βγάζει ήχους και ύστερα να μιλάει. Μία νύχτα, μάλιστα, ψιθύρισε στον άντρα: "Είμαι καταραμένη γιατί άφησα την κόρη σου να πεθάνει από την πείνα." Βαθμολογία: ( •_•) ( •_•) 5. Η ψαρόβαρκα Η ψαρόβαρκα είναι ένας τρομακτικός θρύλος για μία βάρκα που εξαφανίστηκε από τις ακτές της Ιαπωνίας το 1926, και δεν βρέθηκε μέχρι το 1927, στον Καναδά. Στην Ιαπωνία αυτή η ιστορία είναι γνωστή ως "το περιστατικό Ryou-ei-maru". 31 Οκτωβρίου, 1927, νήσος Βανκούβερ, δυτικές ακτές του Καναδά. Ένα καράβι με το όνομα "Margaret Dollar" επέστρεφε στο λιμάνι του Σιάτλ, Ουάσινγκτον, όταν στον δρόμο του βρέθηκε μία μικρή ιαπωνική ψαρόβαρκα, που μέχρι τότε θεωρούνταν αγνοούμενη. Το όνομα του πλοίου ήταν "Ryou-ei-maru". Το σκάφος ήταν σε άθλια κατάσταση. Πάνω του μπορούσες να δεις πτώματα χωρίς πόδια, πτώματα σκελετωμένα και σκορπισμένα απομεινάρια, σαν να ήταν μούμιες. Μία αίσθηση θανάτου να το περιβάλλει. Στην καμπίνα ήταν ένα σκελετωμένο σώμα, μία "μούμια" της οποίας το κρανίο ήταν σπασμένο. Οι τοίχοι της καμπίνας είχαν παντού αίμα. Στην κουζίνα, υπήρχαν παντού σκορπισμένα φτερά γλάρων. Πάνω στην κουζίνα βρίσκονταν κάποια δοχεία πετρελαίου, ενώ ένα περιείχε και ένα ανθρώπινο χέρι. Δεν υπήρχε οτιδήποτε φαγώσιμο ή πόσιμο πουθενά και η μηχανή του πλοίου ήταν κατεστραμμένη και σκουριασμένη. Παρ' όλα αυτά, τρία κίτρινα τετράδια βρέθηκαν στο δωμάτιο του καπετάνιου, τα οποία διηγούνταν αυτά που συνέβησαν στο "Ryou-ei-maru". Ήταν φρικτό. Εδώ είναι το περιεχόμενο των τετραδίων: "Η άτυχη ψαρόβαρκα" 5 Δεκεμβρίου, 1926: Το Ryou-ei-maru βγήκε από το λιμάνι Μισάκι της Καναγκάουα με πλήρωμα 12 ατόμων. Ιδιοκτήτης του πλοίου είναι ο Φούτζι Σάνσιρο, καπετάνιος ο Μίκι Τόκιζο και ο αρχιμηχανικός ο Χοσόι Ντέντζιρο. Το πλοίο είχε ένα κατάρτι και ζύγιζε 9 τόνους. 6 Δεκεμβρίου, 1926: Πηγαίναμε για να ψαρέψουμε τόνο έξω από την ακτή Τσίσο της νομαρχίας Τσίμπα. Ο καιρός ήταν απαίσιος και η μηχανή έκανε περίεργους ήχους. Σταματήσαμε στο λιμάνι Τσόσι για να τσεκάρουμε την μηχανή, αλλά δεν βρέθηκε κάποια βλάβη. Έτσι ξεκινήσαμε ξανά και καταφέραμε να πιάσουμε μία μεγάλη ποσότητα έξω από τα παράλια Τσόσι, αλλά ξεκίνησε καταιγίδα που μας έκανε δύσκολο να κυβερνήσουμε το πλοίο. Μέσα σε λίγες ημέρες, το πλοίο είχε ταξιδέψει πάνω από χίλια μίλια μακριά από την ακτή Τσόσι. 15 Δεκεμβρίου, 1926: Είδαμε ένα άλλο πλοίο στον ορίζοντα. Το όνομά του ήταν Κίσου, παρόλο, όμως, που του κάναμε σήματα και φωνάζαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε όσο περνούσε, δεν πήραμε απάντηση. Ο καπετάνιος Μίκι λοιπόν, αποφάσισε να αφήσει το πλοίο να περάσει, αφού η ψαρόβαρκα είχε προμήθεια σε φαγητό που θα μπορούσε να διατηρήσει το πλήρωμά του για 4 μήνες. 16 Δεκεμβρίου, 1926: Άλλο ένα πλοίο που λεγόταν "Ανατολικό ατμόπλοιο" μας προσπέρασε. Πάλι κάναμε σινιάλο και φωνάζαμε, αλλά δεν πήραμε κάποια ανταπόκριση. Κάναμε προσπάθειες να επιστρέψουμε την Ιαπωνία, αλλά μάταια. Ό,τι και να κάναμε, όλο και πιο πολύ απομακρυνόμασταν. Το πλήρωμα άρχισε να απελπίζεται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε μέχρι να περάσει άλλο ένα ατμόπλοιο. Ο καπετάνιος αποφάσισε να επιτρέψει στον άνεμο να οδηγήσει το πλοίο ως την Αμερική. Όμως, όπως είπε, το να ταξιδέψει μία ψαρόβαρκα βορειοανατολικά θα είναι πιο δύσκολο και από το ταξίδι του Κολόμβου να ανακαλύψει την Αμερική. 27 Δεκεμβρίου, 1926: Ψαρέψαμε ξανά για τόνο. 27 Ιανουαρίου, 1927: Τοποθετήσαμε κουβάδες στο σκάφος ελπίζοντας πως θα μπορούσαμε να μαζέψουμε το νερό της βροχής και έτσι να έχουμε να πιούμε, αλλά έβρεξε ελάχιστα. 17 Φεβρουαρίου, 1927: Οι προμήθειές μας σε φαγητό είναι πολύ λίγες. Υπερβολικά λίγες. 6 Μαρτίου, 1927: Φτάσαμε στον πάτο. Μόνο ένα ψάρι. Μπορώ να νιώσω την μεγάλη πείνα και τον θάνατο να έρχονται... 7 Μαρτίου, 1927: Ο αρχιμηχανικός, Χοσόι Ντέντζιρο είναι νεκρός. Πέθανε μουρμουρίζοντας: "Θέλω να ξαναπιάσω ιαπωνικό χώμα.. Θέλω να το ξαναδώ.. Μόνο μία ματιά..". Τον θάψαμε στην θάλασσα. 9 Μαρτίου, 1927: Καταφέραμε επιτέλους να πιάσουμε έναν μεγάλο καρχαρία, αλλά ο Νάοε Τσουνετσούγκι δεν είχε αρκετή ενέργεια για να φάει. Πέθανε αδύνατος. Τον θάψαμε στην θάλασσα. 15 Μαρτίου, 1927: Ο Ιζάγουα Σάτσουκι, που κρατούσε το ημερολόγιο του πλοίου, απεβίωσε λόγω ασθένειας. Την θέση του πήρε ο Ματσουμότο Γκενόσουκε. Θάψαμε τον Ιζάγουα στην θάλασσα. Είναι μόνο θέμα χρόνου μέχρι να χαθούμε όλοι. Είμαστε όλοι χλωμοί, με μακριά μούσια, χάνουμε την ισορροπία μας καθώς περπατάμε στο κατάστρωμα σαν θλιμμένα φαντάσματα. 27 Μαρτίου, 1927: Δύο άντρες, ο Γιόκοτα Γιοσινόσουκε και ο Τεράντα Χάτσουζο, άρχισαν να έχουν παραισθήσεις και, σαν τρελοί άρχισαν να φωνάζουν: "Φτάσαμε στην Αμερική! Μπορώ να δω ένα ουράνιο τόξο!". Είναι τρέλα. Άρχισαν να δαγκώνουν και να ροκανίζουν ξύλινες πλάκες. Τα χειρότερα έρχονται. 29 Μαρτίου, 1927: Ο Γιόσιντα Φουτζιγιόσι έπιασε έναν μεγάλο τόνο σήμερα. Ο Μίτανι Τορακίτσι ξαφνικά τρελάθηκε. Άρπαξε ένα τσεκούρι και άρχισε να το κουνάει με στόχο του το κεφάλι του Γιόσιντα. Ήταν φρικιαστικό, αλλά κανένας μας δεν είχε την δύναμη να σηκωθεί και να τον σταματήσει. Απλώς τον κοιτάζαμε σιωπηροί. Αυτοί από εμάς που απομείναμε έχουμε σκορβούτο λόγω του ότι δεν έχουμε καθόλου λαχανικά, ενώ μπορούμε να νιώσουμε αίμα στα δόντια μας. Μοιάζουμε με τέρατα. Ω, θεέ μου, βοήθησέ μας! 4 Απριλίου, 1927: Ο καπετάνιος Μίκι έπιασε ένα πουλί που πετούσε χαμηλά στο κατάστρωμα. Σαν φίδι το έπιασε με μεγάλη ταχύτητα. Όλοι έπεσαν πάνω του σαν ανθρωποφάγα μυρμήγκια, τράβηξαν τα φτερά του και το έφαγαν ζωντανό. Από τα στόματά μας έσταζαν αίμα και ωμή σάρκα. Τίποτα δεν μπορούσε να είναι πιο νόστιμο. Έτσι οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κτήνη. 6 Απριλίου, 1927: Ο Τσούτζιμον Ριούτζι πέθανε αφού έφτυσε και ξέρασε αίμα. 14 Απριλίου, 1927: Ο Σαγαμούρα Κάντζουρο ξαφνικά τρελάθηκε και έγινε επιθετικός. Άρχισε να πετσοκόβει τα πτώματα και να μασάει ανθρώπινη σάρκα. Είμαστε στην κόλαση; 19 Απριλίου, 1927: Δύο άνθρωποι, ο Κάζουο Τογιάμα και ο Σαγαμούρα Κάντζουρο, πάλεψαν για την ανθρώπινη σάρκα στην κουζίνα. Ήταν σαν δαίμονες απεσταλμένοι από την κόλαση. Οι υπόλοιποι απλώς θέλουμε να ζήσουμε αρκετά ώστε να αντικρίσουμε την πατρίδα μας για άλλη μία φορά. Εκείνη τη νύχτα οι δύο άντρες έπεσαν νεκροί σε ένα πάτωμα καλυμμένο με αίμα. 6 Μαΐου, 1927: Ο καπετάνιος Μίκι και εγώ είμαστε οι τελευταίοι δύο επιζώντες, από τους 12 που αποτελούσαν το πλήρωμα όταν ξεκινήσαμε. Είμαστε και οι δύο πολύ άρρωστοι με Μπέρι-μπέρι και δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα. Είμαστε τόσο αφυδατωμένοι που πλέον δεν μπορούμε ούτε να κατουρήσουμε. 11 Μαίου, 1927: Ένας δυνατός, βορειοδυτικός αέρας φύσηξε. Έχει συννεφιά. Δυτικά και νότια, το σκάφος πήγαινε με τον αέρα. Δεν φαίνεται κανένα βουνό, καμία γη, κανένα καράβι στον ορίζοντα. Δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο η δυσωδία του θανάτου και των πτωμάτων των νεκρών φίλων μας. Τα σώματά τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από σκελετοί. Είμαστε στο τέλος του κόσμου... Εδώ τελειώνει το ημερολόγιο. Τώρα υπάρχουν κάποια στοιχεία τα οποία τράβηξαν το ενδιαφέρον όσων άκουγαν την ιστορία. Είναι τα εξής: Όπως αναφέρθηκε από το πλήρωμα του Ryou-ei-maru, δεν συνάντησαν κανένα πλοίο, ή τουλάχιστον δεν έπαιρναν κάποια απάντηση στα καλέσματά τους. Επίσης, πώς είναι δυνατόν να διέσχισαν όλο τον Ειρηνικό ωκεανό χωρίς να συναντήσουν κανένα νησί; Πάντως, το πιο περίεργο πράγμα από όλα, είναι η δήλωση που έκανε ο καπετάνιος του αμερικάνικου πλοίου "Δυτικό άκρο": " Στις 23 Δεκεμβρίου του 1926, βρήκαμε ένα ξύλινο καράβι να παλεύει με τα κύματα του Ειρηνικού ωκεανού, περίπου 1.000 χιλιόμετρα από το Σιάτλ. Παρόλο που ήτανε κοντά μας, τα σήματα διάσωσης που κάναμε δεν πήραν απάντηση. Το όνομα του πλοίου ήταν Ryou-ei-maru. Περίπου δέκα ναύτες κάθονταν στο κατάστρωμα και μας κοίταζαν, αλλά κανένας τους δεν ανταποκρίθηκε στα καλέσματά μας. " Αυτό δεν αναφέρθηκε στο ημερολόγιο της ψαρόβαρκας. Τι τους συνέβη, λοιπόν, πραγματικά; Βαθμολογία: ( •_•) ( •_•) ( •_•) ( •_•) Ευχαριστώ που διαβάσατε!❤️
-Chitoge Kirisaki❤️
0 Comments
Leave a Reply. |
Αναμενόμενες Εκδηλώσεις:
Θέλεις να γίνεις blogger;Μάθε περισσότερα στο "ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΕΜΕΝΑ"
Κατηγορίες
All
Αρχεία
May 2021
|